نام علمی
|
Adiantum capillus veneris L.
|
نام انگلیسی
|
Venus's hair, maiden hair
|
نام عربی
|
شعرالجَبَل، شعر الجَبار
|
نام های دیگر
|
بالدیرى قره (در آذربایجان)، قَیته ران (در کردستان)،چاه سيالَک و سيالک (در شمال ایران)، سنبل، جنطیانا
|
تیره گیاه
|
از تیره سَرخسیان (Polypodiaceae)
|
مکان رویش
|
این گیاه در نواحی مدیترانه، اروپای مرکزی و جنوبی، آمریکا و ایران (در مناطق شمالی از جمله مازندران، گیلان و در تهران در مناطق شرق، غرب و جنوب غربی) رشد می‌کند. این گیاه معمولاً در نقاط مرطوب، اماکن سایه دار و کم نور می‌روید.
|
گیاه شناسی
|
گیاهی است علفی و پایا که مخصوص نواحی مرطوب می باشد.
برگچه های سه قسمتی و دمبرگهای منشعب به رنگ قهوه ای یا بنفش تیره از مشخصات عمده ان است. در قسمت نوک برگچه ها نقاط برجسته و سبز یا قهوه ای رنگی مشاهده می شود که محل هاگدانهای گیاه است.
ریزوم آن باریک به رنگ قهوه ای، گره دار و دارای ریشه های باریک و نازک است.
ریزومها و دمبرگها هنگام استفاده نباید دارای خزه باشند.
|
ترکیبات شیمیایی
|
فلاونوئیدها، پرو آنتوسیانیدین ها، استر هیدروکسی سینامیک اسید.
|
بخش موثر اندام گیاه
|
کلیه بخشهای هوایی و ریزوم گیاه
|
اثرات فارماکولوژیک در طب مدرن
|
اثرات ضد درد و ضد میکروبی، ضد التهاب و ضد ویروسی داشته و نشان داده شده که مانع از جایگزینی جنین در رتها می شود.
|
درجه سردی و گرمی
|
گرم و خشک (قانون)
معتدل است به سردی و گرمی(الابنیه)
|
خواص درمانی
|
مدر، سردرد، بیماریهای چشم، ضد سرفه، درد گلو، سل، ورم معده، زخم شکم و امعاء، اسهال خونی، بواسیر، ورم کبد، سنگ کلیه، زخم مثانه، آبسه، خونریزی رَحِمی، زخمهای رَحِم، درد گوش، علاج زخم ها و جراحات، شکستگی ها و در رفتگی ها، بند آوردن خونریزی (هدایه)
خلط آور، سنگ کلیه، مدر، رشد مو، دمل، ضد صفرا، ورم سینه (الابنیه)
قابض، ریزش مو، ضد اسهال، حیض آور، ضد شوره سر، پاد زهر، تقویت موی بدن، ضد سرفه، درد طحال، یرقان، بول آور، سنگ کلیه (قانون)
|
عوارض جانبی و موارد احتیاط
|
تاکنون هیچگونه عارضه جانبی مضر و خطرناک ناشی از مصرف نابجای این گیاه دارویی عنوان نشده است ولی در دوران بارداری نباید مورد استفاده قرار گیرد.
|
منابع
|
1. الابنیه عن الحقایق الادویه، ابومنصور موفق هروي، انتشارات دانشگاه تهران،1371، ص
2. هدایه المتعلمین فی الطب، ابوبکر اخوینی بخارائی، به کوشش جلال متینی،انتشارات دانشگاه فردوسی مشهد،1371.
3. قانون فی الطب، ابن سینا، ترجمه عبدالرحمن شرفکندی تهران: انتشارات سروش (صدا و سیما)، چاپ نهم،1389، ج2، ص
4. گیاهان داروئی ، ژان ولاگ – ژیری استودولا مترجم: ساعد زمان – انتشارات ققنوس، چاپ پنجم،1382، ص
5. معارف گیاهی، کاربرد گیاهان در پیشگیری و درمان بیماریها، حسین میر حیدر، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ پنجم،1385، ج6،صص
6. کتاب مرجع گیاهان دارویی (جلد اول)، احمد امامی، شیرین فصیحی، ایرج مهرگان، انتشارات اندیشه آور، چاپ اول، صص 22-23.
7. امین غ، متداولترین گیاهان دارویی سنتی ایران، چاپ دوم، انتشارات دانشگاه تهران، 1387، 90ص .
|