به طور کلی علم طب ایرانی، شامل دو بخش است . بخش اول، حفظ صحه، بهداشت و پیشگیری است. در این بخش با ارائه توصیه‌های لازم بر اساس ویژگی‌های فردی ( مزاج شخص ) نسبت به حفظ سلامتی و ارتقاء آن اقدام  می‌شود.
 شاخه دوم نیز علم معالجات یا درمان  است  که  شامل سه محور است. بخش اول شامل تدابیر یا دخل و تصرف در  سبک  زندگی  فرد است و  بر اساس آن تغییراتی که باعث بروز اختلال یا بیماری  در  فرد شده است، شناسایی و  اصلاح می‌شود.
محور دوم نیز شامل استفاده از داروهای مختلف است که  بنا بر توصیه حکما، به ویژه  زکریای رازی سعی می‌شود که تا حد امکان از تغذیه به عنوان دارو استفاده شود.
در صورت نیاز به استفاده از  سایر داروها، اولویت بعد، استفاده از تک دارو (مفردات) است و چنانچه بنابر هر دلیلی استفاده از مفردات جوابگوی بیمار نبود نسبت به استفاده از داروهای ترکیبی و مرکب (قرابادین ) اقدام می‌شود.
 محور سوم شامل استفاده از اعمال  دستی ( اعمال  یداوی )است که شامل روش‌های مختلف ماساژ، غمز و دلک، استفاده  از  روغن‌ها ، خون‌گیری و... است. روش خون گیری نیز شامل فصدخون، زالودرمانی ، حجامت است .
نکته مهم این  است که بخش بسیار کمی از مداخلات درمانی شامل اعمال یداوی و  به ویژه خون گیری می‌شود؛ در حالی که آنچه در جامعه مشاهده می‌شود اینچنین  ترویج  شده است که طب ایرانی، مصادف است با  حجامت و  زالو درمانی و  بالعکس است؛ در حالی که واقعیت چیزی دیگری است.  
 از همین رو از  همه هموطنان در خواست می‌شود جهت ارائه خدمات صحیح و علمی طب ایرانی به متخصصین دانشگاهی دارای مجوز یا  سلامتکده و مطب‌های دارای پروانه معتبر مراجعه کنند.