نام علمی
|
Ruta graveolens L.
|
نام عربی
|
سداب، فیجن
|
نام های دیگر
|
Rue
|
تیره گیاه
|
از تیره سداب (Rutaceae)
|
مکان رویش
|
این گیاه بومی نواحی شمال ایران است.
|
گیاه شناسی
|
گیاهی است علفی، سرشاخه های سبز مایل به آبی (از علایم مشخص و بارز گیاه) شامل برگهای ضخیم و گوشتدار منقسم به قطعات متعدد و میوه پوشینه تقریبا گرد، با پنج برچه کاملا مشخص حاوی دانه های قهوه ای رنگ است.
|
ترکیبات شیمیایی
|
ترکیبات موثره موجود در گیاه عبارتند از آلکالوئیدهای دسته آکریدین، کینوزولین، کینولین.
اسانس این گیاه نیز بسیار مورد استفاده قرار می گیرد و مهمترین ترکیب اسانس اندام هموایی گیاه عبارت است از نونان 2- اون.
فلاونوئید روتین (Rutin) نیز از این گیاه استخراج شده است.
دیگر ترکیبات موجود در عصاره گیاه عبارتند از فورانوکومارینها، پیرانوکومارینها و لیگنانها
|
بخش موثر اندام گیاه
|
کل گیاه
|
اثرات فارماکولوژیک در طب مدرن
|
در حالت استعمال داخلی قاعده آور، معرق، ضد اسپاسم و دافع کرم است. در حالت استعمال خارجی ضد انگل و ملین می باشد.
|
درجه سردی و گرمی
|
|
خواص درمانی
|
|
طرز استفاده
|
به منظور ایجاد دم کرده گیاه بهتر است یک قاشق چایخوری از پودر گیاه به 250 سی سی آب اضافه گردد.
ماکزیمم دوز مصرف روزانه ان 1 گرم است.
|
عوارض جانبی و موارد احتیاط
|
تمام اندامهای گیاه سمی است و مصرف مقادیر خارج از دوزاژ درمانی خطرناک می باشد. این گیاه آنتی میکروبیال بوده در عین حال می تواند مسقط جنین و ایجاد کننده حساسیت به نور باشد.
بهتر است در دوران بارداری ریشه گیاه مورد مصرف قرار نگیرد.
|
منابع
|
1. الابنیه عن الحقایق الادویه، ابومنصور موفق هروي، انتشارات دانشگاه تهران،1371، ص
2. هدایه المتعلمین فی الطب، ابوبکر اخوینی بخارائی، به کوشش جلال متینی،انتشارات دانشگاه فردوسی مشهد،1371
3. قانون فی الطب، ابن سینا، ترجمه عبدالرحمن شرفکندی تهران: انتشارات سروش (صدا و سیما)، چاپ نهم،1389، ج2، ص
4. گیاهان داروئی ، ژان ولاگ – ژیری استودولا مترجم: ساعد زمان – انتشارات ققنوس، چاپ پنجم،1382، ص
5. معارف گیاهی، کاربرد گیاهان در پیشگیری و درمان بیماریها، حسین میر حیدر، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ پنجم،1385، ج6،صص
6. Fleming, T, PDR for herbal medicines, 2000, Medical Economics Company, 648.
7. شناخت گیاهان دارویی و معطر ایران، ولی الله مظفریان، انتشارات فرهنگ معاصر، چاپ اول، 1391، ص 1038.
|